Is er een uitweg?

Tijdens een netwerk borrel ontmoet ik twee directieleden. Ik ken ze niet. We maken kennis door het toeval van een gemeenschappelijke bekende. Zo gaat dat vaker tijdens een netwerk bijeenkomst. De stemming is jolig. Er was vlak ervoor een spreker geweest die niet echt de zaal aansprak. Het effect was dat de bezoekers volop in gesprek raakten! Ik ben dan gefascineerd door hoe erop wordt gereageerd.

Zelfstandige Zonder Protocol.

Mijn ontmoeting met de twee was het begin van een mooi team leer proces. Waarover hieronder meer. Door wat er gebeurde in de ruimte was er gelijk contact en bijpassende taal zeg maar. Het was jolig (de algemene stemming en de borrel specifiek denk ik) en ik werd meegenomen in die stemming. De heren kenden elkaar goed en vertelden graag over hun business. Het was – in mijn ogen – iets te mooi om waar te zijn. Dus zoals het klinkt is het dan ook echt zo? Na een paar minuten komt dan de vraag…, Wat doe jij dan? Ik ben ZZP. Zelfstandige zonder Protocol grapte ik. Daarmee zinspelend op een eerder woordgrapje van die avond.

Stilte

Ik vervolgde ‘Ik werk voor mezelf en ben team en organisatie coach en ik werk ook met individuele vraagstukken bij leidinggevenden en of hun medewerkers. Wat specifieker… ik werk aan samenwerkingsvraagstukken of zogezegd samenwerkingsshit’. ‘Aha’ zegt een van de twee, ‘dat is precies wat voor jou’ met een stevige klop op de borst van de ander. Kijk dat vind ik dan interessant. Ik denk dan ‘wat gebeurt hier nou’. Welke aanwijzingen krijg ik hier? Ik kan op dat moment iets vragen, maar besloot in milliseconde mijn mond te houden. Soms werkt een stilte ook prima (ook op een borrel). De ietwat verontwaardigde collega stapte naar voren, tilde zijn borst op, zijn kin op en zei ‘we gaan hier niet fysiek worden toch’. Ik blijf staan en kijk ze aan. Nog steeds stil. Ze kijken naar mij en deden wat lacherig omdat ik niet direct reageerde. Ik bleef even kijken en in de stilte van dat moment gebeurde er iets bijzonders. Het leek of we even samen in het oog van de storm stonden. Het rumoer om ons heen verstomde. Ik voelde iets van ontroering…, maar zeg je dat dan? De gedachte ‘hier is meer aan de hand’ kwam in mij op. Het was zo’n moment dat je later nog goed herinnert. Omdat er wat bijzonders gebeurd. Er valt van alles op een plek. Alleen er zijn geen directe woorden. Zo iets als een ‘presencing ervaring’ (voor de kenners…, maar wil dat wel later uitleggen als je dat wenst of lees hoofdstuk 11 van boek Theory U).

De Uitweg

In de stilte ontstond ineens vertrouwen. Ik weet het niet. Woorden hoeven niet gelijk te passen. Misschien duurde het een paar tellen, er gebeurde iets tussen die twee onderling en tussen mij en hen. Terwijl ik niets zei. In de stilte ontstond een andere verband tussen ons. Ik vroeg ‘ik ben benieuwd wat ik nu zie of merk, ik denk dat er hier meer verhaal achter zit…’. De joligheid veranderde in een paar seconden naar serieus. De business taal maakte plaats voor echtheid. Er was ineens een andere laag tussen ons aanwezig. Ik voelde mij ineens echter worden, minder die sluier van oppervlakkige gesprekken bij een borrel. Het antwoord was pijnlijk. Er was al langer wat niet okay in de organisatie. Het had te maken met een team waarbij veel aan de hand was geweest en een aantal maatregelen niet hadden geholpen. Het was pijnlijk, omdat er sprake was van verloop en later verzuim en daarom slechte verwachtingen. Een van heren zei dat het leek of er geen Uitweg was. Dus ik vroeg ‘Hoezo?’ Waarop het gesprek zich wendde naar nog een andere laag. De ene man raakte wat van slag en ik zag aan zijn gezicht en houding dat er iets emotioneerde. Ik kon niet anders reageren dan ‘dit wordt een ander gesprek denk ik’. Waarop de ander zegt ‘Heb jij misschien als coach een Uitweg?’

3DMens…Is er een uitweg…?

Nee ik heb geen uitweg. De Uitweg klinkt als de vraag naar de Oplossing, maar zo werkt het niet! Ik floepte de woorden eruit. Inmiddels waren onze glazen leeg. Ik zei ‘ik haal nog wat te drinken en dan gaan we praten over Wat echt een Uitweg kan zijn. In ons verdere gesprek kon ik min of meer pitchen hoe ik werk. Ik bied niet een Uitweg, dat is vaak te kort door de bocht, te cosmetisch of technisch. De Uitweg is leren kijken in 3D, dus dieper. Anders vind je wat je al weet. Niet direct naar de oplossing werken vergt dat je moet kijken naar het probleem op een andere laag. 3DMens leert hoe samenwerking echt in elkaar zit en het juiste effect heeft. Dat betekent een ander perspectief en durven kijken naar die andere laag. Dat is niet de meeste voor de hand liggende route, zeker niet in een bedrijf als dat van hun, want anders hadden ze dat wel gedaan. Een goede coach leert immers niet de oplossing te geven, maar het enige juiste te doen en dat is op een nieuwe en beter passende manier kijken naar proces en resultaat met waardering voor de organisatie zoals ie nu is. Dus….wat is het leerproces?

En nu?

Daarmee eindigde toen ons gesprek. Inmiddels zijn we een ruim jaar verder! Ik heb het hele team gezien in een prachtige reis met alles wat bij een intense leer reis hoort. Met pieken en dalen. Wat eindigde op een borrel met de vraag Wat is het leerproces om de juiste uitweg te vinden? resulteerde na een jaar begeleiding van leiders en leden in een tevreden en vooral vitaal team. Een lager wordend verzuim, geen verloop meer en ruimte voor groei voor persoonlijke professionele ontwikkeling. En onlangs….hebben we getoast op een mooie Uitweg en nogmaals op mijn woordgrapje Zelfstandige Zonder Protocol. En of dat waar is kan je zelf ontdekken…