Waar is de Waarheid?

“Wie zoekt die vindt”, luidt een het gezegde. Met dit verhaal (dat ik nog regelmatig gebruik  in trainingen en coaching) wil ik je iets vertellen over de waarheid.

Niet lang geleden kwam ik hem weer ’s tegen…Een Zoeker, hij was bijna altijd op zoek naar de waarheid. Hij was ook wel ’s niet op zoek, maar dan toch….was er weer zo’n moment dat ie ging zoeken. De waarheid was lastig te vinden. De waarheid veranderde steeds van gedaante en telkens als ie dacht hem gevonden te hebben was ie weer weg. De waarheid was een vreemd verschijnsel, want door die veranderingen kreeg de zoeker hem niet te pakken. Hij wist zich telkens te vermommen en werd daardoor onherkenbaar en tevens onvindbaar. Hij was overigens niet de enige zoeker, er waren er meer. Het patroon was duidelijk…..als een zoeker zocht en niet kon vinden, dan gaf ie op den duur op. Echter…de zoeker die ik tegen kwam hield vol. Hij was zelfs zo fanatiek dat ie de hele wereld afreisde en er was bijna geen plek meer waar hij niet had gezocht…

Op een half bewolkte dag met een zacht warm briesje was de zoeker uitgeput van een zoektocht bij de kust. Hij nam even zijn rust in de luwte in een kleine duinpan. Hij keek om zich heen en er was niemand te zien. Hij deed zijn schoenen uit en liet zijn voeten het zachte zand voelen. Hij ging liggen en nu kon hij rustig wegdoezelen zonder te worden gestoord.
Maar…opeens werd ie wakker van wat geluid. Het waren geen meeuwen zoals ie doezelend had opgemerkt. Het was een oude man met een voor de zoeker vaag bekend gezicht.
“Pfff wat kan jij lopen zeg” zei de oude man, “ik reis al jaren achter je aan, maar je was gewoon niet bij te houden. Zoekers, pfff altijd onrust, altijd weer gaan, altijd weer in beweging….ze kunnen niet stilstaan….Hoe kun je nou in ’s hemelsnaam iets vinden?” De zoeker keek verschrikt op…”ik ben op zoek naar de waarheid en telkens is ie weg of vermomd en moet ik weer verder” zei de zoeker terwijl ie opstond. “Ik moet nu weer verder, want anders loop ik ‘m weer mis” zei ie terwijl ie het zand van zich af schudde. “Wat een onrust voor je” zei de oude man. “Weet je wat? Kom eens rustig naast mij zitten”, zei de oude man ietwat gebiedend.

De zoeker keek nog eens goed naar de oude man…”wie ben je?” zei hij en vervolgens “volgens mij ken ik je ergens van…”. “Mmm dat kan wel kloppen hoor” zei de oude man, “je hebt mij wel vaker gezien, maar ik ben je gewoon niet opgevallen, je herkende me misschien niet of je wilde me niet herkennen…, maar ik zal je ’s wat vertellen?” De zoeker luisterde en knikte aandachtig. “Ik ben de waarheid” zei de oude man. Een zonnestraal scheen fel tussen de wolken in het gezicht van de zoeker. Hij kneep zijn ogen samen en slikte. Hij keek tussen zijn nauwe oogleden door recht in het gezicht van de waarheid! Hij zag de goddelijke glans van liefde voor zich en hield zijn adem in. Zijn spieren verkrampten en zijn voeten drukten verder in het zand. Daarna ontspande de zoeker zich en voelde een warme bries niet van buiten, maar van binnen in hem.

“Als je eens ophield met zoeken…, dan zou je me ook steeds weer vinden” zei de waarheid. “Ik ben namelijk overal, ik ben in ieder levend wezen, in ieders geschiedenis, in ieders belevenis. Je kunt me met niets verwarren, ik ben in jou”, zei de waarheid wijs.
Hierna praatten ze samen uren aaneen. De zoeker leerde alles wat zijn ziel eigenlijk al wist.
Na uren in de duinpan zei de oude man tegen de zoeker: “Nu ben jij zelf een drager van de waarheid, hou er rekening mee dat vrijwel niemand je zal herkennen. De meeste mensen durven de waarheid immers niet te zien, want dat neemt teveel verplichtingen met zich mee. De meesten willen liever met rust worden gelaten. Daarom blijven ze zoeken….Daarom zullen ze het niet vinden”.
De zoeker stond op, pakte zijn schoenen en liep naar de zee. Hij keek nog een keer achterom en zwaaide met een glimlach op zijn gezicht en nog glanzende ogen naar de waarheid. Daarna keek hij naar de zee en wist….ik hoef niet meer te zoeken.

Zoek ’s niet…kijk wat er dan gebeurt.